โพชฌังคะปริต

โพชฌังโค สติสังขาโต ธัมมานํ วิจโย ตถา
วิริยัมปิติ ปัสสัทธิ โพชฌังคา จ ตถา ปเร
สมาธุ เปกขโพชฌังคา สัตเตเต สัพพทัสสินา
มุนิตา สัมมนักขาตา ภาวิตา พหุลีกตา
สํวัตตันติ อภิญญายะ นิพพานายะ จ โพธิยา
หมายเหตุ:(ก) ในพุทธประวัติได้กล่าวไว้ว่าเป็นมนต์ที่พระพุทธเจ้าถือว่าทำให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บได้โดยมีความปรากฏที่เล่าถึงการใช้ถึงสามครั้งดังนี้
1.ทรงสวดประทานให้ พระกัสสป สาวกผู้ใหญ่ที่อาพาธหนัก ณ ถ้า ปิปผลิ ทำให้หายป่วย
2.ทรงสวดประทานแก่ พระโมคคัลลา อัครสาวก ซึ่งอาพาธหนักอยู่ที่เขาคิชฌกูฏ ทำให้หายป่วย
3.ทรงให้พระจุนทะซึ่งเป็นพระสาวกสวดให้พระองค์เองสดับ เมื่อครั้งประชวรหนักอยู่ที่เวฬุวันมหาวิหาร
(ข) ความในมนต์บทนี้มีเพียงว่า องค์แห่งการตรัสรู้นั้นมี 7 อย่าง คือ
(1) สติ (2)ธรรมวิจัย คือการคิดค้นข้อธรรม (3)วิริยะ คือ ความเพียร (4)ปีติ คือ ความอิ่มใจ (5)ปัสสัทธิ คือ ความตั้งใจแน่วแน่ (6)สมาธิ (7)อุเบกขา
ซึ่งนักปราชญ์ได้ทำให้เกิดมีขึ้นมาแล้ว ไม่ได้เกี่ยวกับโรคภัยไข้เจ็บแต่อย่างไร แต่ในพุทธประวัติเมื่อพระพุทธเจ้าทรงสวดให้แก่สาวก หรือให้สาวกสวดแด่พระองค์ก็ทำให้หายป่วยได้
หลัก: ต้องมีผู้สวดให้คนป่วยมิใช่ผู้ป่วยยกข้ธรรมมาตริตรองเองแล้วจะทำให้เกิดผลถึงกับหายเจ็บป่วยได้

ข้อสังเกต: แม้องค์สมเด็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าซึ่งทรงเลิกล้างความเชื่อศักดิ์สิทธิ์และให้เชื่อในเรื่องกรรม เรื่องเหตุผลก็ยังไม่ละวิธีการที่เรียกว่า "มนต์คาถา" ด้วยเหตุนี้จึงเป็นที่พิจารณาได้ว่า คงมิใช่เรื่องเหลวไหล